Ξεκινώντας να γράφω αυτό το ταπεινό κειμενάκι για τους λίγους μα πιστούς μου αναγνώστες είχα πάντα στο μυαλό μου ότι κάτι χρωστούσα να γράψω….και αν και άργησα, το έκανα τώρα.
Τι άλλο από τον Έλληνα φίλαθλο? Τον αδικημένο και φαντασιόπληκτο Έλληνα φίλαθλο που βλέπει παντού πέναλτι, πλάγιες γραμμές να μετακινούνται, σημαιάκια του κόρνερ με δόντια να τον κυνηγάνε, σφυρίχτρες κρεμασμένες στους λαιμούς φαντασμάτων και τεράστιες μπάλες ποδοσφαίρου να αποτελούν τα «δεσμά» τους ,όπου και αν πάνε!
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο εξωγηπεδικό και εσωγηπεδικό κάποιες φορές φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο!
Αυτός ο απίστευτος τύπος φιλάθλου που περιγράφουμε κυριολεκτικά ζει και αναπνέει για την ομάδα του και πεθαίνει γι’αυτήν αλλά ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός με το αν η ομάδα του έχει προδιαγραφές, αν παίζει ποδόσφαιρο, αν αξίζει την νίκη και αν οι διοικούντες της υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια στην αρχή του πρωταθλήματος για να πουλήσουν τα εισιτήρια διαρκείας ρίχνοντας αργότερα την ανεπάρκειά τους στους εξωγηπεδικούς παράγοντες που τους εκτροχιάζουν από τους στόχους επανειλημμένα..
Τίποτα από τα παραπάνω δεν υπάρχει για τον αδικημένο φίλαθλο παρά μόνο σκευωρίες. Αν όμως τα στερήσει κάποιος αυτά από αυτόν τον φίλαθλο τότε ποιο θα είναι το νόημα της ζωής του και πώς θα έχει κίνητρο για να συνεχίσει να παρακολουθεί ποδόσφαιρο αν σταματήσει να διαμαρτύρεται? Και ακόμα περισσότερο αν σταματήσει να ονειρεύεται πως η ομάδα του όταν πάψουν να την πολεμούν οι «μεγάλοι» θα πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη!
Η αλήθεια ίσως τελικά να είναι πιο απλή και να βρίσκεται υποσυνείδητα στο μυαλό όλων όσων σταματούν τα πρωινά στο περίπτερο για να ρίξουν μια κλεφτή ματιά, μήπως κάποιο πρωτοσέλιδο φέρνει τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο Αιγάλεω, ή αν υπάρχει πιθανότητα ο νέος προπονητής του Εργοτέλη να είναι ο Φάμπιο Καπέλο ή στη χειρότερη ο Λουίς Φαν Χάαλ.
Ο «ποδοσφαιρόφιλος» αγαπά τις αναμνήσεις, αλλά παθιάζεται με το παρόν, πολύ περισσότερο δε, με το μέλλον. Ονειρεύεται την ομάδα του Πρωταθλήτρια Σύμπαντος, τους παίκτες της μπλαζέ σταρ που κονιορτοποιούν τους αλλόθρησκους και τον πρόεδρο πιο ανοιχτοχέρη και από τη μητέρα Τερέζα νικήτρια του Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου. Θέλει το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το Λιγκ Καπ και τη Χρυσή Κούπα της Σούπερ Κατερίνας, ασχέτως αν οι παίκτες “του” δεν έχουν χάσει τρόπαιο για τρόπαιο τα τελευταία 250 χρόνια. Παρακολουθεί τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης που ανασκοπούν παλαιότερες διοργανώσεις, εκτός και αν σε άλλο κανάλι προβάλλεται live κάποιο παιχνίδι του τοπικού πρωταθλήματος Κιλκίς. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την μπάλα του: Κυλάει, και μάλιστα γρήγορα. Αν δεν προσφέρει καθημερινά κάτι καινούργιο, χάνει την πεμπτουσία του.
Όσο για τη μυθοπλασία… Ο οπαδός αρέσκεται στα παραμύθια, αλλά αυτό που του μένει τελικά είναι η πραγματικότητα, συχνά η δική του –εικονική- πραγματικότητα: Το κάλπικο πέναλτι, η ηρωική άμυνα, ο παίκτης “παλτό”, ο παίκτης “εργαλείο”, ο παίκτης “διαφορά”. Οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί για την ομάδα του είναι συγκλονιστικότερες από τα προϊόντα της φαντασίας κάθε Dan Brown, το δάκρυ του γηπέδου πιο καυτό από εκείνο που κύλησε στον πνιγμό του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, το δραματικό φινάλε «εκείνου του αγώνα» πιο ανατρεπτικό από αυτό του Νομοταγής Πολίτης. Ποιος σεναριογράφος να πάρει το ρίσκο; Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα βγει χαμένος και όλοι εμείς που αγαπάμε αυτό το υπέροχο σφαιρικό αντικείμενο, το τόπι, μόνο κερδισμένοι…
Υ.Γ.: Και για όσους αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες μισούν το ποδόσφαιρο ακολουθεί ένα βίντεο απάντηση!
Μιχάλης, ο έξω δεξιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου