Είχα υποσχεθεί στους 4-5 αναγνώστες μας ότι θα γράψω δυο λόγια για τερματοφύλακες και συγκεκριμένα, για το κατά πόσο φέρει μερίδιο ευθύνης ο Αλέξανδρος Τζόρβας στο γκολ-φάουλ που δέχτηκε, στο ματς ΠΑΟ-Κοπεγχάγη.
Άργησα… αλλά δε σας πρόδωσα.
Γιατί η συνέπεια είναι αναγκαίο συστατικό για το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης… ειδάλλως τα spread εκτοξεύονται!
Στο βίντεο (1:36 ) βλέπουμε τη συγκεκριμένη φάση:
Παρόμοια αντίδραση με αυτή του Τζόρβα σε φάουλ, έχω παρατηρήσει πολλές φορές, ακόμα και από γκολκίπερ παγκόσμιας κλάσης.
Με τη μικρή ερασιτεχνική ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη θέση, αδυνατώ να καταλάβω το πώς είναι δυνατόν επαγγελματίες τερματοφύλακες να «τρώνε παραμύθι» έτσι απλά…
Στο φάουλ, προστατεύεις με το τείχος τη μία σου γωνία (ανοιχτή) και κάθεσαι στην άλλη (κλειστή), σε τέτοιο σημείο ώστε να βλέπεις τη μπάλα.
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δεις τη μπάλα γιατί αλλιώς χάνεις πολύ στην αντίδραση σου.
Μετά, ενώ είσαι στις μύτες (θέση ετοιμότητας) περιμένεις το χτύπημα για να κινηθείς προς τη μπάλα.
Αρκετές φορές, οι τερματοφύλακες παίρνουν το βήμα προς τη γωνιά που προστατεύει το τείχος πριν χτυπήσει το φάουλ ο εκτελεστής, με αποτέλεσμα αν η μπάλα πάει στην άλλη γωνία να μην έχουν περιθώριο αντίδρασης.
Είναι πολύ δύσκολο όταν κινηθείς δεξιά να πατήσεις και να πέσεις στην αριστερή γωνία.
Αυτό γίνεται επειδή ενστικτωδώς σκέφτεσαι ότι ο εκτελεστής θα στο «παστελώσει» στο απέναντι παράθυρο και προσπαθείς να πάρεις πλεονέκτημα παίρνοντας ένα βήμα.
Ωστόσο, αυτό είναι λάθος.
Εμένα ο Σπύρος πάντα μου έλεγε: «Μικρέ, δε θα το φας στην κλειστή γωνία να τον κάνεις τζάμπα μάγκα. Θα περιμένεις, και αν στο στείλει στο απέναντι «γάμα» (εκεί που ερωτοτροπούν οι αράχνες) θα πεταχτείς και αν το βγάλεις το έβγαλες, αν το φας το έφαγες…»
Στη συγκεκριμένη φάση, ο «τέρμας» του ΠΑΟ βιάζεται να πάρει βήμα δεξιά, η μπάλα έρχεται αριστερά του και το τρώει άκλαυτος.
Η ευθύνη του μεγαλώνει εξαιτίας του ότι το φάουλ δεν είναι κοντά και συνεπώς, όσο καλή εκτέλεση και να περίμενε, θα είχε σίγουρα περιθώριο αντίδρασης.
Έτσι το έφαγε ο Αμπάρης από το Ριβάλντο.
Παρόμοια το «έπνιξε» όμως και ο «γίγαντας» Ντίντα, επιτρέποντας στο Ζούλιο Σέζαρ να εξιλεωθεί στα μάτια του ενθουσιώδη οπερατέρ, που μας χάρισε το επόμενο βίντεο.
Η θέση του τερματοφύλακα είναι ένα συνεχές κυνήγι της τελειότητας.
Το λάθος είναι ανεπίτρεπτο γιατί δεν υπάρχει κάποιος πίσω του για να τον καλύψει.
Σχεδόν πάντα, το λάθος του κίπερ οδηγεί σε τέρμα.
Και όταν γίνει το λάθος και καταλήξει σε γκολ, επισκιάζει τη γενική παρουσία γιατί το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι στιγμών.
Εκεί ξεχωρίζει ο μεγάλος παίκτης που μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία του παρά το λάθος και να σταθεί στο ύψος του.
Κλείνει τα αυτιά του, καθαρίζει τη μνήμη του και συνεχίζει σαν να μην έγινε, δείχνοντας τα «αυγά» του.
Γενικά, το ποδόσφαιρο απαιτεί θάρρος, θράσος και ηρεμία αλλά οι καλοί τερματοφύλακες χρειάζονται ακόμα πιο ανεπτυγμένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική.
Όταν το τέρμα» δε μπορεί να ελέγξει το στιγμιαίο φόβο πριν το φάουλ, μπαίνουν τέτοια γκολ.
Και δε μπαίνουν σπάνια.
Πέρα από το συγκεκριμένο γκολ, γίνεται πολύ κουβέντα για τις ικανότητες του παίκτη του «τριφυλλιού».
Ο Τζόρβας έχει εκπληκτικά ριφλέξ, είναι πολύ εκρηκτικός και ευλύγιστος.
Από τα νιάτα του Ελευθερόπουλου, είχαμε να δούμε τόσο ανεπτυγμένα αυτά τα στοιχεία σε Έλληνα τερματοφύλακα.
Ωστόσο, έχει δύο μεγάλα μειονεκτήματα σε ότι αφορά τα τεχνικά του χαρακτηριστικά.
Έχει τραγικές εξόδους και πολλές φορές στις αποκρούσεις, αντί να διώξει τη μπάλα προς το πλάι, την επαναφέρει μπροστά από την εστία προσφέροντας «ριμπάουντ» στον επιθετικό.
Με ένα μειονέκτημα πολλοί κίπερ έκαναν μεγάλη καριέρα.
Για παράδειγμα, ο Νικοπολίδης ήταν σπουδαίος αν και υστερούσε σημαντικά στην «έξοδο».
Ακόμα και ο Κασίγιας δε διακρίνεται για τις βόλτες του μακριά από τη γραμμή του τέρματος.
Δύο μειονεκτήματα είναι πολλά.
Ωστόσο, φέτος ο Τζόρβας είναι απογοητευτικός γιατί παρουσίασε κάτι χειρότερο από τα δύο γνωστά του ελαττώματα.
Δείχνει ότι δε μπορεί να διαχειριστεί ψυχολογικά το βάρος του βασικού σε μεγάλη ομάδα.
Όταν το ματς του στραβώσει πανικοβάλλεται.
Και τώρα, στην κακή του περίοδο, εμφανίζει συχνά αντιδράσεις που συναντάμε στα τοπικά.
Χαρακτηριστική η αντίδραση του στο δεύτερο γκολ του Ηρακλή (0:52) που αντί να μαζέψει τη μπάλα, κάνει τάκλιν.
Αλλά και στις καλές του περιόδους συχνά εμφανίζει αντιδράσεις πανικού, κυρίως σε σέντρες.
Η πορεία του μου θυμίζει το Διονύση Χιώτη.
Ο Χιώτης ήταν «γάτος», ωστόσο και αυτός μειονεκτούσε στην έξοδο σημαντικά και δεν είχε το χαρακτήρα να σταθεί βασικός στην ΑΕΚ.
Κατέρρεε μετά το λάθος.
Ωστόσο, πέρσι στα 32, πολύ βελτιωμένος έβγαλε μάτια στο «τσου λου» με τον ΑΠΟΕΛ.
Οπότε, όσο και αν μας απογοητεύει είναι νωρίς για να ξεγράψουμε τον Αλέξανδρο Τζόρβα…
Υ.Γ: Πολύ χαρακτηριστική του ποδοσφαρικού προφίλ του Τζόρβα, ήταν η περσινή του εμφάνιση στο Καυτατζόγλειο, κόντρα στον Ηρακλή. Δείτε την φανταστική του επέμβαση στο 1:10 αλλά και τις αψυχολόγητες αντιδράσεις του στο 0:03, στο 0:58 και στο 1:46.
Υ.Γ 2: Δείτε οπωσδήποτε το τελευταίο βίντεο, αφιερωμένο στον Κολομβιανό παγκότερμα, του οποίου το μέγεθος των «αυγών» άγγιζε τα όρια της παράνοιας… Ρενέ Χιγκίτα!
Άρης, ο τέρμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου