Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ο αδικημένος Έλληνας φίλαθλος (Μιχάλης ο έξω δεξιά)

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το ταπεινό κειμενάκι  για τους λίγους μα πιστούς μου αναγνώστες είχα πάντα στο μυαλό μου ότι κάτι χρωστούσα να γράψω….και αν και άργησα, το έκανα τώρα.

Τι άλλο από τον Έλληνα φίλαθλο? Τον αδικημένο και φαντασιόπληκτο Έλληνα φίλαθλο που βλέπει παντού πέναλτι, πλάγιες γραμμές να μετακινούνται, σημαιάκια του κόρνερ με δόντια να τον κυνηγάνε, σφυρίχτρες κρεμασμένες στους λαιμούς φαντασμάτων και τεράστιες μπάλες ποδοσφαίρου να αποτελούν τα «δεσμά» τους ,όπου και αν πάνε!




Πρόκειται για ένα παγκόσμιο εξωγηπεδικό και εσωγηπεδικό κάποιες φορές φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο!

Αυτός ο απίστευτος τύπος φιλάθλου που περιγράφουμε κυριολεκτικά ζει και αναπνέει για την ομάδα του και πεθαίνει γι’αυτήν αλλά ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός με το αν η ομάδα του έχει προδιαγραφές, αν παίζει ποδόσφαιρο, αν αξίζει την νίκη και αν οι διοικούντες της υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια στην αρχή του πρωταθλήματος για να πουλήσουν τα εισιτήρια διαρκείας ρίχνοντας αργότερα την ανεπάρκειά τους στους εξωγηπεδικούς παράγοντες που τους εκτροχιάζουν από τους στόχους επανειλημμένα..



Τίποτα από τα παραπάνω δεν υπάρχει για τον αδικημένο φίλαθλο παρά μόνο σκευωρίες. Αν όμως τα στερήσει κάποιος αυτά από αυτόν τον φίλαθλο τότε ποιο θα είναι το νόημα της ζωής του και πώς θα έχει κίνητρο για να συνεχίσει να παρακολουθεί ποδόσφαιρο αν σταματήσει να διαμαρτύρεται? Και ακόμα περισσότερο αν σταματήσει να ονειρεύεται πως η ομάδα του όταν πάψουν να την πολεμούν οι «μεγάλοι» θα πρωταγωνιστήσει σε Ελλάδα και Ευρώπη!



 Η αλήθεια ίσως τελικά να είναι πιο απλή και να βρίσκεται υποσυνείδητα στο μυαλό όλων όσων σταματούν τα πρωινά στο περίπτερο για να ρίξουν μια κλεφτή ματιά, μήπως κάποιο πρωτοσέλιδο φέρνει τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο Αιγάλεω, ή αν υπάρχει πιθανότητα ο νέος προπονητής του Εργοτέλη να είναι ο Φάμπιο Καπέλο ή στη χειρότερη ο Λουίς Φαν Χάαλ.


Ο «ποδοσφαιρόφιλος» αγαπά τις αναμνήσεις, αλλά παθιάζεται με το παρόν, πολύ περισσότερο δε, με το μέλλον. Ονειρεύεται την ομάδα του Πρωταθλήτρια Σύμπαντος, τους παίκτες της μπλαζέ σταρ που κονιορτοποιούν τους αλλόθρησκους και τον πρόεδρο πιο ανοιχτοχέρη και από τη μητέρα Τερέζα νικήτρια του Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου. Θέλει το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το Λιγκ Καπ και τη Χρυσή Κούπα της Σούπερ Κατερίνας, ασχέτως αν οι παίκτες “του” δεν έχουν χάσει τρόπαιο για τρόπαιο τα τελευταία 250 χρόνια. Παρακολουθεί τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης που ανασκοπούν παλαιότερες διοργανώσεις, εκτός και αν σε άλλο κανάλι προβάλλεται live κάποιο παιχνίδι του τοπικού πρωταθλήματος Κιλκίς. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την μπάλα του: Κυλάει, και μάλιστα γρήγορα. Αν δεν προσφέρει καθημερινά κάτι καινούργιο, χάνει την πεμπτουσία του.

Όσο για τη μυθοπλασία… Ο οπαδός αρέσκεται στα παραμύθια, αλλά αυτό που του μένει τελικά είναι η πραγματικότητα, συχνά η δική του –εικονική- πραγματικότητα: Το κάλπικο πέναλτι, η ηρωική άμυνα, ο παίκτης “παλτό”, ο παίκτης “εργαλείο”, ο παίκτης “διαφορά”. Οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί για την ομάδα του είναι συγκλονιστικότερες από τα προϊόντα της φαντασίας κάθε Dan Brown, το δάκρυ του γηπέδου πιο καυτό από εκείνο που κύλησε στον πνιγμό του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, το δραματικό φινάλε «εκείνου του αγώνα» πιο ανατρεπτικό από αυτό του Νομοταγής Πολίτης. Ποιος σεναριογράφος να πάρει το ρίσκο; Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα βγει χαμένος και όλοι εμείς που αγαπάμε αυτό το υπέροχο σφαιρικό αντικείμενο, το τόπι, μόνο κερδισμένοι…


Υ.Γ.: Και για όσους αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες μισούν το ποδόσφαιρο ακολουθεί ένα βίντεο απάντηση!

Μιχάλης, ο έξω δεξιά 


Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

«Όταν το ματς στραβώσει από νωρίς… υπάρχει χρόνος να πάει ακόμα πιο σκατά…» (Γιάννης ο κουβάς)

«Όταν το ματς στραβώσει από νωρίς… υπάρχει χρόνος να πάει ακόμα πιο σκατά…»

Αυτή η σοφία μου ήρθε καθώς πήγαινα στο κοντινότερο πρακτορείο του τοκογλ… εεε… του ΟΠΑΠ εννοούσα για να παίξω ένα από τα πολλά δελτία στοιχήματος της τελευταίας περιόδου… 


Ευτυχώς ή δυστυχώς βρήκα ένα καινούριο χόμπυ τον τελευταίο καιρό. Πολύς κόσμος έχει χόμπυ όπως το διάβασμα βιβλίων, την πεζοπορία, το ποδήλατο που είναι σχετικά φτηνά, παίρνεις τα πράγματα που σου χρειάζονται μια φορά, τα ακουμπάς ζεστά-ζεστά τα ευρουλάκια σου και τέλος. Επιπλέον, σταματάς το χόμπυ σου μένουν τα βιβλία, το ποδήλατο, τα αθλητικά παπούτσια… τα γραμματόσημα να στέλνεις love-letters στην γκόμενα σου…


Εμένα μου ήρθε να παίξω στοίχημα… καλός μακάκας είσαι Γιάννη...

Δεν ήμουν ποτέ τζογαδόρος… εκτός από τα ζάρια που έπαιζα στο σχολείο και το πρόβλημα με τις χαρτοπαικτικές λέσχες στο α έτος…(αστειάκι)… Όμως, όταν έπαιξα το πρώτο δελτίο και με πουλάνε οι ομάδες (φυσικά κουβάς, τι αναρωτιέσαι…) μου γύρισαν τα μυαλά… το ΡΕΑΛ – ΜΙΛΑΝ 2-0 για το τσου λου της περιόδου 2010-11 δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όχι γιατί ήταν ματσάρα, αλλά γιατί οι ευκαιρίες που χάθηκαν για να γίνει ΟΒΕΡ (ενώ ήταν 2-0 στο 20’) ήταν τόσες που ακόμα και ο Τόργκελε θα σκόραρε…



ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΜΑΤΣ!... ΔΥΣΤΥΧΩΣ…

Όταν στις εφημερίδες, ράδιο ή TV ακούς ότι το ποδόσφαιρο παίζουν 11 Vs 11 και το ματς ξεκινάει στο 0-0 είναι αλήθεια… (εκτός από τις μέρες που ο ΟΠΑΠ δίνει πλεονέκτημα στη Ζιλίνα 1 γκολ μέσα στην Τσέλσι…!@$%!@#)

παίζουν και αυτοί μπάλα
                                          
Αφού λοιπόν όλα ξεκινάνε από το 0-0, όλα ΜΑ ΟΛΑ τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Ο παίκτης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μαντέψει (ναι, είναι μαντεψιά* και όχι υπολογισμός) το πιθανό αποτέλεσμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα…

Φυσικά, η μελέτη πριν από την κατάθεση του δελτίου συνίσταται για την καλύτερη τοποθέτηση του πονταρίσματος, εκτός αν ο μπαμπάς σας είναι ο Λάτσης, ο Τζίγκερ ή ο Βγενό… Αυτή βέβαια απλώς θα σας δώσει κάποια στοιχεία παραπάνω για την μαντεψιά σας… μην το δένετε και κόμπο ότι η νίκη είναι σίγουρη… εξάλλου «ο κουβάς είναι μεγάλος και μας χωράει όλους» **


στο τοπ10 των κουβάδων έχουμε την πρώτη θέση
                               
Όλα χάνονται, κάποια από αυτές τις ευκαιρίες σε κρέμασε και σένα…



ΔΕΝ ΘΑ ΡΕΦΑΡΕΙΣ

Ναι, το ξέρω, χάσατε ένα σίγουρο δελτίο, όμως υπάρχουν ματς για να ρεφάρετε την ίδια μέρα που αρχίζουν λίγο αργότερα… ΟΧΙ, η τύχη σας μούντζωσε και θα πάρετε πούλο ξανά. Ο CR7 θα αρχίσει τα κορδελάκια μπροστά στο τέρμα της Αλμερία και δεν θα έρθει ποτέ το ΟΒΕΡ που θέλετε...

ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΑΠΛΗΣΤΟΙ

Όταν συμπληρώνεις το δελτίο μην κοιτάς τα λεφτά που παίρνεις… Τα λεφτά που ποντάρεις είναι αυτά που βγαίνουν από τον κουμπαρά γουρουνάκι που έχεις στο γραφείο σου, αυτά δεν θα έχεις για να βγεις με το γκομενάκι σου για ποτό… Αυτά που θα πάρεις είναι εξτραδάκια, σαν τις αρπαχτές των καλλιτεχνών στην επαρχία... Για αυτό, προτού παίξεις, κάνε τα κουμάντα σου…


ΠΟΤΕ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Τι δεν κατάλαβες από το παραπάνω;;; ποτέ ματς Λατινικής Αμερικής λέμε… ΠΟΤΕ!

Σας αφήνω τώρα, πάω σε μια συνάντηση με τον personal τοκογλύφο μου… πρέπει να μου σπάσει 2 δάχτυλα… θα τα πούμε όταν μπορέσω να ξαναγράψω…

*μαντεύω , παρατ.: μάντευα, στιγμ. μέλλ.: θα μαντέψω, αόρ.: μάντεψα
βρίσκω την απάντηση σε ένα ερώτημα με τη διαίσθηση περισσότερο ή βασιζόμενος στην τύχη

** Αλ Καπελόνε speaking

***3.Κουβάς

 

Αποτυχημένος στοιχηματισμός. Όταν τις παίζει στοίχημα (ΠΑΜΕ στοίχημα) και χάνει ότι λεφτά έχει βάλει. Είναι η πιο συνηθισμένη λέξη μεταξύ των πωρωμένων τζογαδόρων. Όλοι έχουμε πάει στον κουβά γαμώ το στανιό μου.

Εδώ πήρε πούλο ο Fast Eddie, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις εσύ… γατάκι…

Γιάννης, ο κουβάς


Η αβάσταχτη μοναξιά του τερματοφύλακα, ειδικά όταν «παίρνει το βήμα» (Άρης, ο τέρμας)

Είχα υποσχεθεί στους 4-5 αναγνώστες μας ότι θα γράψω δυο λόγια για τερματοφύλακες και συγκεκριμένα, για το κατά πόσο φέρει μερίδιο ευθύνης ο Αλέξανδρος Τζόρβας στο γκολ-φάουλ που δέχτηκε, στο ματς ΠΑΟ-Κοπεγχάγη.

Άργησα… αλλά δε σας πρόδωσα.

Γιατί η συνέπεια είναι αναγκαίο συστατικό για το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης… ειδάλλως τα spread εκτοξεύονται!

Στο βίντεο (1:36 ) βλέπουμε τη συγκεκριμένη φάση:



Παρόμοια αντίδραση με αυτή του Τζόρβα σε φάουλ, έχω παρατηρήσει πολλές φορές, ακόμα και από γκολκίπερ παγκόσμιας κλάσης.

Με τη μικρή ερασιτεχνική ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη θέση, αδυνατώ να καταλάβω το πώς είναι δυνατόν επαγγελματίες τερματοφύλακες να «τρώνε παραμύθι» έτσι απλά…

Στο φάουλ, προστατεύεις με το τείχος τη μία σου γωνία (ανοιχτή) και κάθεσαι στην άλλη (κλειστή), σε τέτοιο σημείο ώστε να βλέπεις τη μπάλα.

Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δεις τη μπάλα γιατί αλλιώς χάνεις πολύ στην αντίδραση σου.


Μετά, ενώ είσαι στις μύτες (θέση ετοιμότητας) περιμένεις το χτύπημα για να κινηθείς προς τη μπάλα.

Αρκετές φορές, οι τερματοφύλακες παίρνουν το βήμα προς τη γωνιά που προστατεύει το τείχος πριν χτυπήσει το φάουλ ο εκτελεστής, με αποτέλεσμα αν η μπάλα πάει στην άλλη γωνία να μην έχουν περιθώριο αντίδρασης.

Είναι πολύ δύσκολο όταν κινηθείς δεξιά να πατήσεις και να πέσεις στην αριστερή γωνία.

Αυτό γίνεται επειδή ενστικτωδώς σκέφτεσαι ότι ο εκτελεστής θα στο «παστελώσει» στο απέναντι παράθυρο και προσπαθείς να πάρεις πλεονέκτημα παίρνοντας ένα βήμα.

Ωστόσο, αυτό είναι λάθος.


Εμένα ο Σπύρος πάντα μου έλεγε: «Μικρέ, δε θα το φας στην κλειστή γωνία να τον κάνεις τζάμπα μάγκα. Θα περιμένεις, και αν στο στείλει στο απέναντι «γάμα» (εκεί που ερωτοτροπούν οι αράχνες) θα πεταχτείς και αν το βγάλεις το έβγαλες, αν το φας το έφαγες…»

Στη συγκεκριμένη φάση, ο «τέρμας» του ΠΑΟ βιάζεται να πάρει βήμα δεξιά, η μπάλα έρχεται αριστερά του και το τρώει άκλαυτος.

Η ευθύνη του μεγαλώνει εξαιτίας του ότι το φάουλ δεν είναι κοντά και συνεπώς, όσο καλή εκτέλεση και να περίμενε, θα είχε σίγουρα περιθώριο αντίδρασης.

Έτσι το έφαγε ο Αμπάρης από το Ριβάλντο.



Παρόμοια το «έπνιξε» όμως και ο «γίγαντας» Ντίντα, επιτρέποντας στο Ζούλιο Σέζαρ να εξιλεωθεί στα μάτια του ενθουσιώδη οπερατέρ, που μας χάρισε το επόμενο βίντεο.



Η θέση του τερματοφύλακα είναι ένα συνεχές κυνήγι της τελειότητας.

Το λάθος είναι ανεπίτρεπτο γιατί δεν υπάρχει κάποιος πίσω του για να τον καλύψει.

Σχεδόν πάντα, το λάθος του κίπερ οδηγεί σε τέρμα.

Και όταν γίνει το λάθος και καταλήξει σε γκολ, επισκιάζει τη γενική παρουσία γιατί το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι στιγμών.


Εκεί ξεχωρίζει ο μεγάλος παίκτης που μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία του παρά το λάθος και να σταθεί στο ύψος του.

Κλείνει τα αυτιά του, καθαρίζει τη μνήμη του και συνεχίζει σαν να μην έγινε, δείχνοντας τα «αυγά» του.

Γενικά, το ποδόσφαιρο απαιτεί θάρρος, θράσος και ηρεμία αλλά οι καλοί τερματοφύλακες χρειάζονται ακόμα πιο ανεπτυγμένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική.


Όταν το τέρμα» δε μπορεί να ελέγξει το στιγμιαίο φόβο πριν το φάουλ, μπαίνουν τέτοια γκολ.

Και δε μπαίνουν σπάνια.

Πέρα από το συγκεκριμένο γκολ, γίνεται πολύ κουβέντα για τις ικανότητες του παίκτη του «τριφυλλιού».

Ο Τζόρβας έχει εκπληκτικά ριφλέξ, είναι πολύ εκρηκτικός και ευλύγιστος.

Από τα νιάτα του Ελευθερόπουλου, είχαμε να δούμε τόσο ανεπτυγμένα αυτά τα στοιχεία σε Έλληνα τερματοφύλακα.



Ωστόσο, έχει δύο μεγάλα μειονεκτήματα σε ότι αφορά τα τεχνικά του χαρακτηριστικά.

Έχει τραγικές εξόδους και πολλές φορές στις αποκρούσεις, αντί να διώξει τη μπάλα προς το πλάι, την επαναφέρει μπροστά από την εστία προσφέροντας «ριμπάουντ» στον επιθετικό.

Με ένα μειονέκτημα πολλοί κίπερ έκαναν μεγάλη καριέρα.

 Για παράδειγμα, ο Νικοπολίδης ήταν σπουδαίος αν και υστερούσε σημαντικά στην «έξοδο».

 Ακόμα και ο Κασίγιας δε διακρίνεται για τις βόλτες του μακριά από τη γραμμή του τέρματος.


Δύο μειονεκτήματα είναι πολλά.

Ωστόσο, φέτος ο Τζόρβας είναι απογοητευτικός γιατί παρουσίασε κάτι χειρότερο από τα δύο γνωστά του ελαττώματα.

Δείχνει ότι δε μπορεί να διαχειριστεί ψυχολογικά το βάρος του βασικού σε μεγάλη ομάδα.

 Όταν το ματς του στραβώσει πανικοβάλλεται.

Και τώρα, στην κακή του περίοδο, εμφανίζει συχνά αντιδράσεις που συναντάμε στα τοπικά.

Χαρακτηριστική η αντίδραση του στο δεύτερο γκολ του Ηρακλή (0:52) που αντί να μαζέψει τη μπάλα, κάνει τάκλιν.



Αλλά και στις καλές του περιόδους συχνά εμφανίζει αντιδράσεις πανικού, κυρίως σε σέντρες.

Η πορεία του μου θυμίζει το Διονύση Χιώτη.

Ο Χιώτης ήταν «γάτος», ωστόσο και αυτός μειονεκτούσε στην έξοδο σημαντικά και δεν είχε το χαρακτήρα να σταθεί βασικός στην ΑΕΚ.

Κατέρρεε μετά το λάθος.

Ωστόσο, πέρσι στα 32, πολύ βελτιωμένος έβγαλε μάτια στο «τσου λου» με τον ΑΠΟΕΛ.



Οπότε, όσο και αν μας απογοητεύει είναι νωρίς για να ξεγράψουμε τον Αλέξανδρο Τζόρβα…

Υ.Γ: Πολύ χαρακτηριστική του ποδοσφαρικού προφίλ του Τζόρβα, ήταν η περσινή του εμφάνιση στο Καυτατζόγλειο, κόντρα στον Ηρακλή. Δείτε την φανταστική του επέμβαση στο 1:10 αλλά και τις αψυχολόγητες αντιδράσεις του στο 0:03, στο 0:58 και στο 1:46.



Υ.Γ 2: Δείτε οπωσδήποτε το τελευταίο βίντεο, αφιερωμένο στον Κολομβιανό παγκότερμα, του οποίου το μέγεθος των «αυγών» άγγιζε τα όρια της παράνοιας… Ρενέ Χιγκίτα! 

Άρης, ο τέρμας